Hang on to your testicles

Proost zeg ik. De u zit ten slotte in het uur, zou mijn wijze vader zeggen. En na mijn eerste kennismaking met de wat minder aangename kant van Nairobi (voor deze keer draagt de stad verdiend de bijnaam Nairobery) heb ik wel een wijntje verdiend, vind ik zelf. Bart komt pas om een uurtje of 11 thuis vanavond, dus heb ik de ervaring dat je van de buitenspiegels van je auto wordt beroofd waar je bij zit, maar even gedeeld met het personeel. En dat terwijl ik net zat te bedenken dat je hier in de file een gaatje moet houden naar de auto voor je, zodat je in geval van nood altijd weg kan. Nou ja, dat is dan voor de volgende keer.

Voor deze keer kwamen er, terwijl ik in de file stond, twee mannen op de auto af, die elk aan een kant de buitenspiegel eraf trokken en ermee de bosjes in renden. Wat ik met redelijk verdwaasde blik en stijgende verbazing heb zitten aankijken. Uitstappen en erachteraan leek me niet zo’n plan, ik begin al echt te wennen hier ;-). Van de Kenianen in de auto’s naast me in de file kreeg ik verontschuldigende gebaren en medelijdende blikken, maar waar was de held die de boeven even tackelde???

De wacht hier vond het ook vrij schokkend, met name het feit dat ze nu ook al spiegels gingen stelen zonder ze er netjes vanaf te halen…. Ach ja TIA (this is Africa) en op de schaal der dingen zijn het maar spullen waar ze hier op uit zijn, en ik troost me een beetje met de wetenschap dat op Koningsdag de politie in Amsterdam hulp krijgt van het Roemeense politiekorps om te voorkomen dat er ook dit jaar weer 600 aangiftes van zakkenrollelarij worden gedaan.

Wij vieren Koningsdag hier overigens op de residentie van de Ambassadeur. Die geeft een feest voor alle Nederlanders in de stad. Ik zeg; bring out the bitterballs.

Een heel ander soort event waar ik op uitnodiging mee naar toe ben geweest is een lokale kerkdienst. Zablon (1 van de nachtwachten) had me al zo vaak gevraagd om mee te gaan dat ik overstag ben gegaan. Eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat ik de uitnodiging vooral uit nieuwsgierigheid en vanuit cultureel oogpunt heb aangenomen. De ‘kerk’ bleek een veredelde kippenschuur met golfplatendak van 3 bij 10 meter en een stuk of 50 Keniaanse enthousiastelingen. Ik werd samen met Zablon op de voorste rij gezet en de dienst duurde bijna 3 uur, maar het grootste deel daarvan vloog voorbij. Alleen de eerste preek (Lucas 18 vers 18 tot 25 voor de kenners en degenen die zin hebben om het op te zoeken) deed me een beetje ongemakkelijk voelen, zat hier een dubbele boodschap in voor mij?

Maar al snel was het positieve gevoel terug, door al dat gezang, gedans en gejodel om me heen. Tot mijn verbazing kreeg de gemeente steeds van de voorganger op hun kop dat ze zo tam waren. Uiteindelijk werd door hem uitgesproken dat ik (de visitor) en wellicht mijn huidskleur voor de mensen reden was om zich in te houden (hoezo inhouden?), waarna ik de microfoon in mijn handen geduwd kreeg, in het Engels stamelde dat ik echt heel vereerd was dat ik er mocht zijn en het feest compleet los ging. Ik deed mijn best om, zo soepel als mogelijk voor een Mzungu, mee te klappen en te dansen, Als hoogtepunt kwamen de kindjes van de zondagsschool nog een liedje zingen (zie foto). Een fantastisch kijkje in het leven van de mensen hier.

’s Middags een wandelingetje met Bart en de hondjes in het bos gemaakt. Ik kom daar inmiddels meerdere keren per week en de rangers beginnen me al te kennen. Donderdag had ik de stoute hardloopschoenen aangetrokken om het kleinste rondje (5 km) ff te rennen. Bij de poort kwam de onvermijdelijke vraag hoelang ik daar over ging doen. Nou… half uurtje dacht ik, de hoogte, heuvels en warmte in aanmerking nemend. Dan had ik nog wel wat training nodig was de conclusie. Hij deed in hetzelfde tijdsbestek de 10 kilometer (tenminste zijn record was 33 minuten op de 10) en wilde me wel trainen voor de marathon in juni. Juni?!? Nee? Oktober dan? Nou weet je, ik doe eerst hier wel ff 5 kilometer. Fjodor vond het ook lang zat…

Fjodor heeft inmiddels naam gemaakt bij de lokale dierenarts. Op onze compound wonen 4 ongesteriliseerde herderteefjes en omdat het absoluut niet de bedoeling is dat er herder-ridgebacknestjes komen en wij nu eenmaal als laatste binnen zijn, hadden we na lang beraad besloten dat Fjodor toch zijn ballen moest inleveren. De eerste mogelijkheid was 1 april (geen grapje). De dierenarts zou me rond de middag bellen als de operatie klaar was en Fjodor bij uit de narcose. Nou belde ze inderdaad, met de schoorvoetende mededeling dat ze uiteindelijk de maximaal verantwoorde dosis verdoving had gegeven, maar dat mijnheer weigerde onder zeil te gaan (normaal zou de helft al genoeg zijn). Blijkbaar hecht Fjodor nogal aan zijn mannelijkheid en wij zijn nu met toch wel enige (on)gepaste trots bezig met een alternatief. Dat alternatief bestaat uit een hormoonimplantaat waar hij een jaartje onvruchtbaar van wordt. Dat kennen ze alleen hier niet. Na heel veel belletjes en met de fantastische medewerking van onze dierenarts in Nederland kon het implantaat vandaag mee met ome Jojo die uit Nederland weer naar Nairobi vloog (heel gedoe want het moet eigenlijk gekoeld vervoerd, dus alles moest zo krap mogelijk gepland om de tijd buiten de koeling zo kort mogelijk te houden). Ik heb dus een koeriersbedrijf gehuurd dat het pakketje vanmorgen bij de dierenarts heeft opgehaald en het op Schiphol zou overhandigen aan ome Jojo. “Zou” inderdaad, want de laatste stond volgens goed Nederlands gebruik zwaar in de file en de overdracht heeft nooit plaatsgevonden. Gevolg, na anderhalf uur wilde de koerier niet meer wachten en heeft hij het maar op de Papaverstraat afgeleverd. Maandag vliegt een andere buurman…… Inmiddels begon ik Fjodor van heel veel schietgebedjes te verdenken en begint er ook een beetje einde te komen aan de maatregelen die ik kan nemen ten aanzien van onze verantwoordelijkheid in het hele anti-conceptieproces.

Ook Sunka houdt ons lekker bezig, er staat hier een avocadoboom in de tuin en blijkbaar vindt ze zelf dat ze wat moet worden bijgevoederd zodat wij regelmatig tweedehands ongewenste guacemole kunnen opruimen uit huis. Verder konden we ook met haar naar de dierenarts vanwege een gevalletje tekenkoorts. Een paar zeer pijnlijke injecties en een deuk in Sunka’s onvoorwaardelijke vertrouwen in de mensheid verder, is ze weer goed opgeknapt.

Ook Bart en ik zijn herstellende van ons eerste onvermijdelijke klimaatgerelateerde griepje. Wat een beetje roet in het eten van ons beider werkschema gooide, maar verder begint hier al aardig structuur in te komen. Bart heeft al een paar reisjes achter de rug en vermaakt zich prima met op zijn zachtst gezegd vrij onalledaagse zaken. Ik verdeel mijn ‘werkdagen’ tussen daadwerkelijk werken, nog steeds heel veel regelen en leuke dingen doen.

Een van de leuke dingen was een wandeltocht in Ngong Hills. Een natuurgebied met 7 heuvels (jaja) waar ik door Tash (vrouw van collega van Bart en nieuw verworven vriendin voor mij) met nog 2 anderen naartoe werd gelokt. Eenmaal daar aangekomen moest er vanwege de onafwendbare dreiging van rovers en buffels een dure ranger voorzien van AK-47 als gids worden ingehuurd. En dan kwamen we nog goed weg, zei de beste man, want vanwege de omstandigheden en het feit dat een “lone gun” eigenlijk niet alleen op pad mocht, moesten er normaal 2 worden ingehuurd. Ze zaten alleen een beetje krap in het personeel. Boften wij even…… Zoals verwacht, was het gebied ongeveer even gevaarlijk als nationaal park de Hoge Veluwe en hebben we geen rover gezien, laat staan een buffel. Wat wel roet in het eten gooide was het feit dat onze stoere park ranger al na 2 heuvels begon te zeiken dat we dit niet hadden afgesproken. Hij beweerde dat het al heuvel nummer 5 was en dat het echt heel gevaarlijk was om verder te gaan. Nadat Tash hem ongeveer 55 keer had uitgescholden voor stom en lui, voelde ik me toch een beetje genoodzaakt om haar te wijzen op het feit dat hij een AK-47 had en zij ehhhh niet dus. Waarna de discussie stopte, de ranger op de grond ging zitten mokken en wij maar verder zijn gegaan onder de bezielende leiding van de chauffeur van Tash. Het gevaarlijkste wat we daarna gezien hebben is een 80 jaar oude Massai en een paar geitenhoeders. Ach ja ook TIA ;-), saai is het hier in ieder geval nooit!

Tot snel allemaal!