Starting a new life
Door: Marleen
Blijf op de hoogte en volg Marleen
29 Maart 2014 | Kenia, Nairobi
In een idiote vaart zijn hier twee weken verstreken. Bart is druk aan het werk en ook ik heb me nog letterlijk geen seconde verveeld. “Het stoplicht springt op rood, het stoplicht springt op groen, in Nairobi is altijd wat te doen” *, niet dat ook maar iemand zich iets aantrekt van de kleur van de stoplichten, een feit dat de belevenis die Keniaans verkeer heet, nog een extra dimensie geeft. Ik heb nog steeds niet kunnen ontdekken wie hier voorrang heeft; links, rechts, degene met de grootste auto, het meeste lef of de hardste toeter. Maar ik begin inmiddels al aardig m’n weg te vinden in de omgeving en ben tot nu toe pas 1 keer verdwaald (slecht voor de zenuwen kan ik je vertellen) en 1 keer aangehouden door het wonderschone (maar verre van brandschone) politiekorps. Een beetje mobiliteit is ook wel prettig aangezien ik voor onze gordijnen al 4x naar een winkelcentrum moest dat op een half uur rijden (zonder file) ligt. Aangezien alles hier in vier- of vijfvoud moet worden uitgevoerd voordat het een keer echt geregeld is, snap je misschien ook waarom ik me niet verveel. Maar goed inmiddels zijn wij de trotse eigenaren van: een koelkast, gasstel, wasmachine, wat campingbordjes, gordijnen, internet, een ieniemienie bureautje dat ik langs de kant van de weg heb laten maken, een veel te dure tuinset, een paar potten in de tuin en 2 geleende matrassen. In aantocht zijn de aansluiting op de noodgenerator (geen overbodige luxe) en een paar lokale bankrekeningen. De container moet nog steeds uit Nederland vertrekken. Dat schiet allemaal lekker op zou je denken, maar hier slaat iedereen steil achterover van de voortvarendheid waarmee wij de boel hier aanpakken. Dat zegt voldoende denk ik ;-).
Het enige waar ik zoals gezegd in omkom is het personeel. Ik ben nog druk doende met me daar een beetje een weg in vinden. De algemene consensus is dat ik veel te aardig en gezellig tegen onze voltallige staf doe. Met name de ex-collega van Bart (door zijn Ghanese buurmeisje liefkozend ome Jojo genoemd) heeft me al een paar keer streng toegesproken. Ome Jojo vindt mij geloof ik een wandelende tijdbom van naïviteit. Het is ook niet eenvoudig hier om je persoonlijke ruimte te bewaren tegen mensen die afhankelijk van je zijn voor hun levensonderhoud en ook nog waken over je veiligheid of welzijn. Gistermorgen kwam onze jonge tuinman Edwin na 2 dagen afwezigheid me ’s morgens weer even een handje geven. Zijn vrouw had een miskraam gehad en hij keek zo zielig dat ik bijna zelf in janken uitbarstte. Gisteravond heb ik tijdje met onze nachtbewakers staan kletsen, zo’n gesprek gaat alle kanten op, van innige, bijna devote dankbaarheid voor het feit dat je ze wat te eten brengt, tot de vraag of je geen laptop of vliegticket naar Nederland voor ze kan regelen, tot de uitnodiging om als eregast een kerkdienst in hun kerk bij te wonen. Aangezien, “nee” voor mij geen van nature aangeboren woord is, word ik een meester in het ontduiken. Aan de andere kant wil ik ook wel gewoon iets meekrijgen van het leven hier. Ik ben niet in Kenia gaan wonen om me achter een hek te verstoppen en te doen alsof het expatleven hier de standaard is. Mensen komen hier gemiddeld met hun gezin rond van nog geen 5 euro per dag, de regentijd is begonnen waardoor er veel zieken zijn omdat het water extra muggen aantrekt en de lokale bevolking niet zo goed tegen kou kan. Medische zorg is meestal een luxe die ze zich niet kunnen permitteren. Het blijft raar om aan één etentje in een luxe restaurant te spenderen, wat je je huishoudster in de maand betaalt voor 3 dagen fulltime schoonmaken per week. Maar zo werkt het nou eenmaal en mensen zijn zo blij met de baan en proberen altijd meer familie naar binnen te schuiven. Van de week liep ik met de hondjes in de buurt en werd meteen aangesproken door een paar lokale jongens, of zij dat niet mochten doen, daar moest ik toch personeel voor hebben…..
Overigens zijn Fjodor en Sunka hier net zo’n publiekstrekker als in Nederland. Met name Kenianen komen me steeds vertellen hoe mooi ze zijn en ze glimmen van trots als ik vertel dat het een van oorsprong Afrikaans ras is. Het is namelijk toch ook gewoon een trots volk hier.
Trouwens heeft niet iedere Keniaan het zo slecht. De rijken zijn hier echt exorbitant rijk, we wonen naast de zoon van een voormalig (vice) president (moet ik nog precies uitzoeken) en die heeft de landingsbaan van zijn privé heli vlak naast onze tuin…. En is het omgekeerd niet voor alle expats pais en vree zoals jullie waarschijnlijk in het nieuws gezien hebben, maar daar valt voor mij niet zo veel aan toe te voegen. Dus maar terug naar de leuke zaken.
De hondjes vermaken zich hier de hele dag met buiten spelen en ook voor mij geldt dat, naast het regelen van een leven hier en het spelen van landlady, er genoeg te doen valt. Ik begin al een aardige kennissenkring op te bouwen, wat resulteert in lunchen, etentjes, avondjes stappen en sportklasjes. Vlakbij ons huis zit een fantastisch bos om lekker met de hondjes te wandelen (wat ineens een luxe activiteit is geworden omdat Edwin het door de week doet). Nu ik de trotse bezitter van internet en een bureau ben kan ik ook weer een beetje aan het werk. En uiteraard zijn we vorige week naar mijn favoriete plek in Nairobi geweest: het David Sheldrick a.k.a. olifantenweeshuis. Het is natuurlijk te triest voor woorden dat die beestjes daar zitten (de aanleiding is namelijk ronduit ruk; stropen, ziekte, uitdroging, uitroeiing), maar tegelijk is het zo’n hoopvolle plek en de fantjes zijn te lief voor woorden. Uiteraard ben ik direct de trotse adoptiemoeder van 1 van hen geworden. Wat betekent dat je een keer buiten het normale bezoekuur om mag komen om jouw protegé op bed te leggen.
Tutaonana, x Marleen!!
* Vrij naar Herman Finkers
Het enige waar ik zoals gezegd in omkom is het personeel. Ik ben nog druk doende met me daar een beetje een weg in vinden. De algemene consensus is dat ik veel te aardig en gezellig tegen onze voltallige staf doe. Met name de ex-collega van Bart (door zijn Ghanese buurmeisje liefkozend ome Jojo genoemd) heeft me al een paar keer streng toegesproken. Ome Jojo vindt mij geloof ik een wandelende tijdbom van naïviteit. Het is ook niet eenvoudig hier om je persoonlijke ruimte te bewaren tegen mensen die afhankelijk van je zijn voor hun levensonderhoud en ook nog waken over je veiligheid of welzijn. Gistermorgen kwam onze jonge tuinman Edwin na 2 dagen afwezigheid me ’s morgens weer even een handje geven. Zijn vrouw had een miskraam gehad en hij keek zo zielig dat ik bijna zelf in janken uitbarstte. Gisteravond heb ik tijdje met onze nachtbewakers staan kletsen, zo’n gesprek gaat alle kanten op, van innige, bijna devote dankbaarheid voor het feit dat je ze wat te eten brengt, tot de vraag of je geen laptop of vliegticket naar Nederland voor ze kan regelen, tot de uitnodiging om als eregast een kerkdienst in hun kerk bij te wonen. Aangezien, “nee” voor mij geen van nature aangeboren woord is, word ik een meester in het ontduiken. Aan de andere kant wil ik ook wel gewoon iets meekrijgen van het leven hier. Ik ben niet in Kenia gaan wonen om me achter een hek te verstoppen en te doen alsof het expatleven hier de standaard is. Mensen komen hier gemiddeld met hun gezin rond van nog geen 5 euro per dag, de regentijd is begonnen waardoor er veel zieken zijn omdat het water extra muggen aantrekt en de lokale bevolking niet zo goed tegen kou kan. Medische zorg is meestal een luxe die ze zich niet kunnen permitteren. Het blijft raar om aan één etentje in een luxe restaurant te spenderen, wat je je huishoudster in de maand betaalt voor 3 dagen fulltime schoonmaken per week. Maar zo werkt het nou eenmaal en mensen zijn zo blij met de baan en proberen altijd meer familie naar binnen te schuiven. Van de week liep ik met de hondjes in de buurt en werd meteen aangesproken door een paar lokale jongens, of zij dat niet mochten doen, daar moest ik toch personeel voor hebben…..
Overigens zijn Fjodor en Sunka hier net zo’n publiekstrekker als in Nederland. Met name Kenianen komen me steeds vertellen hoe mooi ze zijn en ze glimmen van trots als ik vertel dat het een van oorsprong Afrikaans ras is. Het is namelijk toch ook gewoon een trots volk hier.
Trouwens heeft niet iedere Keniaan het zo slecht. De rijken zijn hier echt exorbitant rijk, we wonen naast de zoon van een voormalig (vice) president (moet ik nog precies uitzoeken) en die heeft de landingsbaan van zijn privé heli vlak naast onze tuin…. En is het omgekeerd niet voor alle expats pais en vree zoals jullie waarschijnlijk in het nieuws gezien hebben, maar daar valt voor mij niet zo veel aan toe te voegen. Dus maar terug naar de leuke zaken.
De hondjes vermaken zich hier de hele dag met buiten spelen en ook voor mij geldt dat, naast het regelen van een leven hier en het spelen van landlady, er genoeg te doen valt. Ik begin al een aardige kennissenkring op te bouwen, wat resulteert in lunchen, etentjes, avondjes stappen en sportklasjes. Vlakbij ons huis zit een fantastisch bos om lekker met de hondjes te wandelen (wat ineens een luxe activiteit is geworden omdat Edwin het door de week doet). Nu ik de trotse bezitter van internet en een bureau ben kan ik ook weer een beetje aan het werk. En uiteraard zijn we vorige week naar mijn favoriete plek in Nairobi geweest: het David Sheldrick a.k.a. olifantenweeshuis. Het is natuurlijk te triest voor woorden dat die beestjes daar zitten (de aanleiding is namelijk ronduit ruk; stropen, ziekte, uitdroging, uitroeiing), maar tegelijk is het zo’n hoopvolle plek en de fantjes zijn te lief voor woorden. Uiteraard ben ik direct de trotse adoptiemoeder van 1 van hen geworden. Wat betekent dat je een keer buiten het normale bezoekuur om mag komen om jouw protegé op bed te leggen.
Tutaonana, x Marleen!!
* Vrij naar Herman Finkers
-
29 Maart 2014 - 19:49
Roel:
Like! -
29 Maart 2014 - 20:54
Gerda:
Genoten van het verslag! En ik heb ook net nieuws gelezen........ -
29 Maart 2014 - 20:58
Dave:
Kost dat, een olifantje? -
29 Maart 2014 - 21:37
Jeroen:
Ja, aan het werk jij! -
29 Maart 2014 - 22:50
Sander:
Erg leuk om om te lezen! Zelf kennis is een deugd Marleen! Doe Bart en Johan de groeten! -
29 Maart 2014 - 23:17
Steve:
Meer, meer, meer! -
30 Maart 2014 - 08:50
Alize:
Heerlijk om te lezen.... succes en relaxe... X -
30 Maart 2014 - 22:08
Dorelie:
Hi lieverd, wat super leuk om al je verhalen te lezen!!!! wat een ervaring! Is een van de Olifanten op de foto jou adoptie fant? :-)! Geniet van elk moment! Liefs -
31 Maart 2014 - 11:00
Tilly En Wim:
Prachtig verhaal, het is duidelijk dat jullie een goede stap hebben genomen.
Veel succes en genieten vooral van jullie geadopteerde olifant. -
31 Maart 2014 - 15:53
Steven :
leuk verhaal Marleen. :-) -
31 Maart 2014 - 20:24
Ester:
Hi Marleen, leuk om te lezen wat je allemaal al gedaan hebt. wij houden de boel hier wel in de gaten, ik heb de nieuwe buurman nog maar 2x gezien. lekker rustig :)
liefs, Ester -
01 April 2014 - 09:02
Marijke:
Super om je verhaal te lezen....een inzicht over het leven daar. Je bureau vind ik fantastisch!!! Kijk uit naar het volgend verhaal en foto's :) Gaat julie goed! Gr. Marijke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
