Aangekomen in Nairobi

Zoooooo, zondagmorgen op de veranda van de buurman. Bart aan de afwas , Fjodor in diepe rust aan m’n voeten en Sunka loopt een beetje te scharrelen. We dachten dat die kleine na een stressvolle vlucht, nieuw huis en 4 nieuwe hondenvriendjes op het terrein wel eens een keer een beetje moe zou zijn, maar niets is minder waar.

De vlucht ging voor mij prima, eenmaal in Nairobi begon het grote wachten. Kenya airways had namelijk 4 uur nodig om onze hondjes af te leveren…. Fjodor was wel wat gestrest, maar toen we eenmaal in huis waren, ze hadden gegeten en kennisgemaakt met alle nieuwe hondenvrienden, ging het al weer een stuk beter met hem.

Ik moet zeggen dat het ons tot nu toe weinig moeite kost om (weer) aan Nairobi te wennen (al zou het feest helemaal compleet zijn met de mensen die we nu missen). Maar ja, what’s not to like, we hebben een geweldig huis, helemaal leeg nog dus we parasiteren nu even op de buurman (een KMAR-collega van Bart, voor de laatste dag overigens, morgen is Bart militair af). Leuke buren, aardige mensen die voor ons zorgen, het weer is top en we raken allebei steeds meer in de ontspanmodus. Het blijft voorlopig nog wel een beetje kamperen aangezien onze spullen nog wel een krappe 2 maanden op zich laten wachten, maar het is in ieder geval heel ruim kamperen ;-). Vandaag worden koelkast en wasmachine bezorgd en we mogen een paar matrassen lenen, dus vanavond slapen we voor het eerst in ons eigen huis.

Om jullie een idee te geven hoe we er bij zitten: We wonen op een ommuurd terrein (prikkeldraad en een elektrisch hek dat wel, maar verder erg idyllisch), door een hegje gescheiden in 2 delen. Op elk deel staat een enorme 2 onder 1 kap. Wij wonen samen met een stel dat twee dochtertjes heeft en een derde kindje op komst, ook hebben ze twee herders. Op het andere deel woont de eerder genoemde collega van Bart met zijn 2 herders en een stel met een geadopteerd Ghanees meisje van bijna 4. Een snoesje, dat in een heerlijke slissende mengelmoes van Nederlands en Engels tegen iedereen verhalen loopt te vertellen. Haar moeder lijkt me iemand met wie ik het uitstekend ga kunnen vinden. Ze houdt van wijn en kwam vanmorgen al een paar pannenkoeken brengen.

Wat wel even wennen is, is de enorme hoeveelheid personeel die we hier delen met z’n allen. Een dagbewaker en twee nachtbewakers per stel, een tuinman/hondenuitlater en een huishoudelijke hulp per huis. Als je ook maar iets niet direct achter je kont opruimt, is het weg en als je in het weekend ’s ochtends je bed uitkomt heeft de bewaker de modder van de honden al van vloer van de veranda gedweild. Er is dus altijd iemand. Maar het zijn allemaal superaardige lui en gelukkig gaat iedereen hier met ze om zoals ik dat zelf ook zou doen, kopje koffie brengen ’s morgens, praatje maken, uitnodigen op kinderverjaardagen…… Geen enorme koloniale toestanden dus, maar toch…. het blijft een raar idee dat ik hier de komende tijd niets anders hoef te doen dan m’n eigen werk, wandelen met de hondjes, af en toe een wasje draaien en sociaal doen met de buren. Tijd voor hobby’s dus!

Vooralsnog zitten we behoorlijk op een roze wolk, al wordt je zo af en toe wel even met beide benen op de grond gezet. Wij behoren hier tot het meer dan bevoorrechte deel van de bevolking en van het contrast krijg je wel een beetje pijn in buik, anderzijds leidt dat dus ook tot de 24-uur beveiliging bij ons huis en de idiote security in de winkelcentra. Maar zelfs dat kan de pret niet drukken, de buurt is rustig en we kunnen hier gewoon met de hondjes lopen. Het enige waar ik op voorhand tegenop zag was het feit dat ik veel fysieke vrijheid zou moeten inleveren, maar zo voelt het helemaal niet.